Ona bowiem krzywd nie znosi O kawałek chleba prosi Kubek wody do wypicia To za tyle wieczność życia Drobne gesty byle szczere To już w niebie jest wesele A każdego na nie stać Masz li serce, zechciej dać .

To dopiero poruszenie Wszyscy Święci wnet na scenie Niebieskiego balu blask

Deszcz miłości, ogrom łask Mają bowiem tuż pod ręką By się wstawiać tak z podzięką

Za wszystkimi, co zostali By świętości się nie bali

Wracam do siebie, świat za mną już Wracam do siebie jak anioł stróż,

Wracam do siebie z dalekich stron, Wracam do siebie bije mój dzwon,

Wracam do siebie i nie przez lęk Stukot mych kroków, lubię ten dźwięk,

Wracam do siebie, przez Miłość też, Wracam do siebie, Ty o tym wiesz,

Wracam do siebie, daleko mam, A kiedy wrócę, wszystko Ci dam,

Jaka to wiara, co nie zwątpiła Nawet gdy droga już się skończyła,

A mądra Miłość utkała szlak, I krok do przodu, dawała znak,

Bym już nie wracał, tylko szedł wciąż, Stanął w szeregu, jak jeden mąż,

I ta kolejka wreszcie stopniała, A ja już w niebie, ot prawda cała....

Ten świat bezładnie poszukuje Boga, nie wiedząc nawet, że On jest.

Conrad Pepler OP

Ona bowiem krzywd nie znosi O kawałek chleba prosi Kubek wody do wypicia To za tyle wieczność życia Drobne gesty byle szczere To już w niebie jest wesele A każdego na nie stać Masz li serce, zechciej dać .